Fünf Menschen im Iran hingerichtet

Am 21.10.09 im berüchtigten Teheraner Evin-Gefängnis sind fünf Menschen hingerichtet worden. Wie Staatsmedien berichteten, war unter den Gehängten auch eine 27 Jahre alte Frau "Soheila Ghariri", die im Jahr 2006 ihren fünf Tage alten Sohn brutal getötet hatte.

Die Beispiel Frau "Soheila Ghariri" zeigt im Iran herrscht kein Gesetz. Frau "Soheila Ghariri" war geistlich krank, und laut Gefängniswärter war sie Psychisch labil aber die Gerichtmediziner haben sie gesund gemeldet, und so durfte sie Aufgehengt werden.

Die Vergehen von ihr war, dass sie ihre fünf Tägiges Kind mit Messer getötet zu haben. Laut ihre aus sage, „ich wollte nicht mein Kind das passiert was mir im Leben passiert ist.

Sie ist in einer Gewalt herrschende Familie aufgewachsen, und wie sie nicht mehr Zuhause aushalten könnte, ist sie von Zuhause weg gelaufen. Weil sie nicht mehr gefunden werden wollte, hat sie ihre Papiere vernichtet. Sie hat versucht auf die Straße zu leben, und so wurde sie zu Prostitution gezwungen. Im Laufe ihres Lebens lernt ein Mann kennen, aber weil sie keine Papiere gehabt könnten sie nicht heiraten. Die beiden haben 1 ½ Jahre gemeinsam gelebt, bis sie schwanger wurde.

Weil sie nicht wüste was sie mit ihrem Kind tun, hat Hilfe bei einem Frauenheim gesucht. Sie würde dort misshandelt und gehänselt. Ihr würde immer ausgeredet, dass ihr Kind ein „Hurensohn“ ist und weil sie nicht in der Lage ist auf ihrem Kind aufzupassen wird ihr Kind eine Familie in Frankreich zu Adoption frei gegeben.

Fünf Tage nachdem Geburt dürfte sie ihr Kind sehen, dann geschah die unvermeintliche.

Ihr Anwältin Frau „Mina Jaafari“ versucht das Gericht auf Ihre geistliche zustand aufmerksam zu machen, aber ohne Erfolg. Sie musste aufgehengt werden.

Sie ist ein gutes Beispiel dafür, dass die Regierung im Iran versucht das Land mit Angst und Gewalt noch zu kontrollieren. Um die Herrschaft über das Land zu behalten ist breit Jedes Mensch zu Opfern, und hat kein scheu von Verlusten.

Todesstrafe im Iran

Staatsform: Islamische Republik
Todesstrafe: nicht abgeschafft
Einschränkungen: zur Tatzeit Jugendliche, Blinde, geistig Behinderte
Hinrichtungsmethoden: Erhängen, Enthauptung, Erschiessen durch Exekutionskommandos, Steinigung
Kapitalverbrechen: Mord, Drogendelikte, politische Vergehen, Prostitution, Ehebruch, Verstösse gegen Moral und Gotteslästerung
Internationale Verträge: Ratifikation des Internationalen Paktes über bürgerliche und politische Rechte (1975), Ratifikation der Uno-Kinderrechtskonvention (1994)

In Iran haben seit der Proklamation der Islamischen Republik im 1979 Tausende von Hinrichtungen stattgefunden. Amnesty International rechnet mit einer hohen Dunkelziffer. Iran untersteht der islamischen Rechtssprechung, der Scharia. Ein 12-köpfiger Wächterrat wacht als Kontrollorgan für die Konformität von Gesetzen mit dem islamischen Recht.

Zahlreiche Todesurteile werden nach Prozessen verhängt, die international anerkannten Grundsätzen für ein faires Gerichtsverfahren nicht entsprechen. Bei einem Grossteil der Opfer handelt es sich um Mörder, Drogenhändler, Drogenabhängige und bewaffnete Oppositionelle.

آیا شما هم مثل من میخواهید فریاد بزنید؟

آیا شما هم مثل من میخواهید فریاد بزنید؟

اگر تا به حال مطلع نشده ید, برای تان بگویم که چند روزی ست یکی از دوستان من و شما که مطمئنم اگر او را تا روز 10 اکتبر نمی شناختید با او و اسم او " مریم خانوم " آشنا شده ید. ایشان در روزهای اخیر به خاطر زحماتی که کشیدهاند مورد ترور های تلفنی و ایمیلی قرار گرفته اند.
دلم خون است و سخنی دارم و نمیدانم که آن را به که بگویم.
مدت سه ماه است که کار گروهی را با ایرانیان تجربه میکنم.
مدت سه ماه است که برای بدست آوردن حقوق فردی, معدنی و اجتماعی خود و هموطنانم با ایرانیان مقیم وین هم صف شده ام.
من از روز اول میدانستم که راه دشوار است, و نیاز به صبر ایوب دارد. بنا بر همین دلیل به خود گفتم باید بی آموزی راه هماندیشی, همفکری و همراهی را.
تجربه های زیادی آموختم و شناختم آدمهای گوناگون را.
در این مدت آموختم که هر که باشم آنی نیستم که هستم.
آموختم اگر زن باشم یک فاحشه هستم و اگر مرد باشم یک کس کش.
اگر خود را آرایش کرده باشم پس چشمانم به دنبال مردان است و اگر شیک پوشیده باشم چشمانم به دنبال زنان.
اگر مسجد روم یک جاسوس هستم و اگر ریش داشته باشم یک مزدور.
اگر زیاد سخن بگویم یک وراج میباشم و گر کم بگویم یک دو رو.
اگر اهل رشت باشم بی ناموس و اگر ترک باشم یک خر.
اگر اهل کرد باشم یک گردن کلفت و اهل قزوین باشم بچه باز هستم.
اگر خر باشم بایستی سوارم شوند و اگر گاو بایستی بدوشنم.
اگر سر سخنی داشته باشم بستگی به جنسیتم یا لنگهایم هواست و یا حرام زاده.
اگر دگر سخنی داشته باشم باج بگیر هستم و اگر ساکت خود فروش.
هر کاری کنم یا کم کرده ام و یا نتیجه کار من مال دیگران است.
اگر در کنار کسی ایستادم پس گرایشی دارم به آن گروهی که آن شخص کناری من به آن دارد.
و اگر در کاری موفق بودم بایستی سرکوب شوم که مبادا موفقیت دیگری بدست آورم.
هرچه بودم یا هستم همیشه آن بودم که دیگران بر من تعیین کردند,
و اگر گفتم که من آن نیستم که شما ها میگویید فریادها و هیاهو ها گوش فلک را کر کرد.
اگر فریاد بر آوردم که نیاز به کمک دارم کسی را در اطراف خود نیافتم و جز سکوت چیز دیگری نشنفتم.

گاه در تاریخ زندگی آدمی لحظاتی پیش میآید که در آن به اقتضای زمان و زمین و زمانه، سکوت از هر صدایی و فریادی رساتر است. مثلا آنگاه که برای گسترش ندادن اختلافات سکوت میتواند از هر صدایی بلندتر به گوش رسد. لیکن این حالت و وضعیت، همواره قابل استمرار نیست، به ویژه اگر سکوت گاه حمل بر ترس و بی ندایی از یک سو و شجاعت و حقانیت دیگری از دیگر سو شود. این حال و حالت، البته قابل تحمل نیست به ویژه اگر کوته آستینان جویدهگو و بریدهخو، ادعای میدانداری و قلندری کنند.
باری، ظاهرا در اینجا سکوت نه تنها بی صدا، که بی معناست، سکوت در مقابل پرده دری، گستاخی کسانی که حرمت همه را زیر پا میگزارند.
در اینجا از همه میخواهم که دست به دست هم دهیم و از حرمت و حقوق یک دیگر دفاع کنیم، و هر جا که گستاخانی را دیدیم که با شکستن مرزها قصد در این دارند اختناق و اختلاف را گسترش دهند محدوده و مرزهای آنان برایشان مشخص کنیم و اتحادمان را تقویت.




با آرزوی روزی که در ایران دیگر استبداد، استکبار، استضعاف، نژاد پرستی، تحقیر، تضعیف، تجاوز، دیکتاتوری، زور گوی، بی حرمتی، دشمن تراشی، زن ستیزی، اعدام، بی قانونی، مرد سالاری و زن سالاری وجود نداشته باشد.

هم صف شما
شهرام گودرزی